Paz Noya
Paz esperou en París e o ril chegou. Chegou e instalouse, mais o corpo xa estaba canso. Foisenos estes dias cun corpo que non acompañaba a súa ilusión, un carácter vital e optismo. O contido non se correspondia co continente. Tantos proxectos, que fican sen facer, neste caso porque precisaba a autonomía que o novo ril lle ía a dar. O sábado paz volta á Terra, e o domingo, a refundir continente e contido no Monte de Santa Tegra, como ela queria.

5 Comments:
Hola... no sé quién eres, pero sí quién era Paz Noya. Soy su amiga desde que ella era estudiante de literatura en Venezuela y yo compartía primeras ilusiones de adolescente con su hermano.
Estoy muy triste por la noticia de su desaparición física.
La quería mucho, como quiero a toda su familia.
...e é que somos escravos do tempo, do maldito tempo...
sintoo moito. A morte sabe escoller: lévase aos mellores e aqui quedamos o resto, cada día mais sos e tristes...
Qué post máis belo e sentido! Vese que deixa bos amigos.
Gracias Ana...
Espero estes bien
Enviar um comentário
<< Home