Cores e mudanzas

A semana pasada, houbo unha brocante no bairro Matongué chea de policromias que me fixo pensar de novo neste tema recurrente das cores. Entre as orixes raciais que ali habia paseando ou vendendo, vianse certas preferencias dos pobos, certas dominacións de gamas segundo foran do norte ou do sul, máis misturas segundo a diversidade interna, menos de paises monocolores. Unha amiga portuguesa márchase a Hong Kong para facer un estudo universitario da influencia da cor na politica, comparando o efeito na política asiática e a europea.

As cores mudan ao misturarse entre elas. Varian segundo o ollar, segundo a luz e a perspectiva. Algunhas familiares, outras lonxanas. Cores vivas e cores mortas. Cores persoais e alleas, cores da politica e do saber. Pero se quixeramos asociar as cores aos sentimentos ou aos estados de ánimo, teria unha correspondencia? Fora dos tópicos comerciais, cada persoa asocia cores a lembranzas, a desexos, a experiencias. Por exemplo, eu asocio o amor coa cor do chiculate, plácida, acolledora, a cor da decepción co amarelo, hermético e desesperanzado, a amistade co verde, o azul coas viaxes e coas orixes, a da politica, co vermello ainda que sexa un tópico, polo menos na que eu creo, e a do silencio, esa sen dúbida, coa cor morada. Non sei moi ben por qué. E para vós?

Estas foron unhas semanas moi cargadas antes de ir para Galiza xa en breve, e varias mudanzas ou engadidos laborais que van a dar ainda un anaco máis de traballo, de ilusionante traballo. Máis Galiza en Europa vai ser outro dos obxectivos dos vindeiros meses.

Tamén outros cambios da petite madame que empeza o ciclo escolar nunha escola do quartier, na que hai 49 nacionalidades. Nuns dias vai estar de aniversario, catro anos, catro anos de diáspora e de maletas. Imos inscribirnos na nova escola e pergúntanlle de onde é, e resposta coa soltura das mafaldas universais: "Je suis galicienne et je parle le galicien, et ma maman elle est aussi galicienne et nous sommes ici parce qu' elle travaille à Bruxelles, mais je suis aussi française, parce que moi, je parle aussi le français (son galega e falo galego e miña nai tamén é galega e estamos aqui porque traballa en Bruxelas, pero tamén son francesa porque falo francés)". Rin soa moito e moito con esto. Velai un exemplo do que Thomas Mann afirmaba, miña patria é miña lingua.