A Galiza Global como espazo, como foro, como casa común e realidade. O mundo galego nos diferentes planos e lugares. A dignificación da emigración e o aproveitamento da proxección galega no campo internacional, a través dela.
28 agosto 2008
Testemuña dun mesmo
¿Podré con esta llave entrar en los amores del crepúsculo? ojalá amemos sin bochorno ojalá amemos ojalá
Unha vez, estiven ao lado del. Impresionoume tanto que non tiven a ousadia de falarlle, e ollo, que eu son persoa extrovertida. Non sei se por respeito ou porque seus poemas xa me decian tanto, que non facian falta máis palabras nen un episodio de admiración. A él non, a Mario, non.
Volta Benedetti a deleitarnos cos seus novos poemas, no fin dunha vida plena, comprometida, polivalente.
Ia por Bos Aires e vin este anuncio. Era a homenaxe ás galegas ciberneticas. Falaba delas, falaba de vós, falaba de nós, falaba dela, falaba de ti, falaba de min.
Paz esperou en París e o ril chegou. Chegou e instalouse, mais o corpo xa estaba canso. Foisenos estes dias cun corpo que non acompañaba a súa ilusión, un carácter vital e optismo. O contido non se correspondia co continente. Tantos proxectos, que fican sen facer, neste caso porque precisaba a autonomía que o novo ril lle ía a dar. O sábado paz volta á Terra, e o domingo, a refundir continente e contido no Monte de Santa Tegra, como ela queria.
Na escola fixeron hoxe unha festa que se chamaba nations du monde. Chamei a Miguel Allo a ver se podia achegarse a colaborar. Ao home de azul gustoulle tanto, que grabouno abraiado. Non sabia onde fica Galiza, ate hoxe. Son as curiosidades sen complexos provocadas pola beleza dunha nota galega.
Hai amigas desas que abren as portas do mundo, desas que acollen aos descoñecidos sen perguntar, facendo que se integren, que participen, que sexan tratados sen prexuizos, malia os impedimentos. Hai amigas como Ana Maria Stuart, que marcan época na solidaridade internacional. E marchan de vagariño deixando ese ollar xeneroso e acolledor.
