Amigos

Un dia destes quero escribir sobre as miñas amigas. Son moitas moitas e en moitos lugares. Pero sobre todo vou falar dunhas amigas especiais que hai que coidar máis porque súas vidas estiveron ou están ameazadas, como Lola, como Perla, como Eliana ou Dionisia. Outro dia con tempo. Hoxe só adicarlle esta foto de Delmi Alvarez, a unha persoa que estes dias está moi triste en Bos Aires, cunha tristeza que invade a rede pola ausencia e pola soedade das presenzas ausentes. Cando un non sabe qué decir, unha imaxe vale máis que mil palabras. A da aperta de todos os que te tratamos dun xeito ou doutro e que te enviamos. Para ti, amiga.

Letras

"Nai, por que falamos en galego en Bruxelas? Cando imos a Vigo os nenos falan en castelán".

A ver, quen me axuda a respostarlle ?

Paz espera

Paz espera en París. Filla dunha familia de exiliados en Venezuela, viveu a historia do exilio acollendo na casa de Caracas a persoas da nosa historia recente como Blanco Amor, Velo e outros. Veuse a París por amor hai máis de vinte anos, onde ten dúas fillas, Meiga e Viviane.



Paz espera en Paris. Con grandeza, con enerxía, con forza. Hai un mes tivo unha recaida moi forte e ten que mellorarse para un futuro trasplante. Agora volta timidamente ao correo, como tecleando suavemente para que o corpo non doa. Di que ten moitos proxectos como escribir sobre o exilio e trasladar a Galiza a experiencia como Vicepresidenta da asociación de pacientes renais de Paris.

Paz espera en Paris un ril que ainda non chegou.

Mal du pays

Saudade, nostalgie, mal du pays, nostalgia, heihmweh, homesickness, morriña

De todas as linguas, penso que escollería a de mal du pays: nostalxia da terra natal.

Un bon día, despóis de varios años no exterior, gardei este sentimento na neveira, pensando que as patrias se levan dentro con independencia de onde vivas.

Distancias patrias do primeiros portugueses nas conquistas de Africa. Emigrantes galegos de América. Sentimento, enfermidade non tipificada, carencia, amargura, doencia da alma cultural de moitos pobos como o galego? Pode que nova xeración atopara cura parcial, remendo ou elixir nas novas tecnoloxías. Na vella xeración, fica intacta, nas formas e nos contidos, embotellada como un tesouro do que non queren desfacerse e do que tampouco hai que menospreciar aínda que moitos políticos utilizaran como unha marca, a da morriña. Nunca cuestionei a quen a sinte, quen a leva no peto, nen a quen renuncia a ela. Forma parte da intimidade das persoas da diáspora

E que sentirá quen non ten patria?


Pintura "Mal du Pays", Magritte, 1940

Verde

Cor benquerida das linguas da maison. Green, grün, vert, verde.

Encántame aínda que sexa un tópico como o verde do meu país. Hai unhas semanas que estiven alí e dende o bus de Compostela a Vigo, sorprendinme cos fentos que naceron perto das rochas despóis dos incendios que bordean toda a autopista do Atlántico. Discretamente asombrada polas fiestras, como se fora a primeira vez que vía aquel lugar.

A distancia trastoca até as cores. Non sei se hai unha cor que se poida asociar á diáspora galega. Se así fora, eu non escollería nen o azul nen o vermello nen o branco ou preto, senón que escollería o verde. Non por razons obxetivas, senón porque é unha cor aberta, producto de dúas cores, do azul e do amarelo. Mélange. Verde como actitude, como deferencia, como pose, como compromiso, como a cor da armonia. Verde como a esperanza prestada do que debe ser o futuro.

(Foto prestada de Viajando nas palavras).

Elas durmen

Estou esperando ao paso da medianoite, para entrar nos 36 esperta. Logo vou dormir, como elas, as postais da porta do meu cuarto: postais regaladas e adquiridas, imaxes de mulleres dormidas na historia da pintura. Se cadra as mais creibles, a Muller de cabelo loiro de Picasso, ou o Desnudo de Modigliani. Unhas durmen ao sol como o Abaporu de Tarsila do Amaral ou sobre os azuis de Matisse. Ate corenta, mais unha especial, a foto dun fermosisimo cadro de Isaac Diaz Pardo, dunha muller galega saida dun lugar ao que nunca vai voltar. Elas durmen.